Kwart over zeven ’s ochtends en Marleen, Jaap en ik zijn al onderweg naar de stageschool. We weten dat het een half uur lopen is en dat we er om kwart voor acht moeten zijn, omdat de school om acht uur begint. Onderweg heb ik het al zo warm en zie ik er al zo bezweet uit, dat ik me afvraag hoe ik het een hele dag ga overleven met een broek tot over de knie, een shirt tot over de schouder en dichte schoenen.

We zien onderweg super veel kinderen, allemaal met een dikke spijkerbroek en een groen geblokt blouseje. Heel Suriname draagt dus hetzelfde uniform en als wij aankomen bij onze stageschool, zien we het schoolplein vol staan met kinderen. Allemaal een spijkerbroek met groen. We vragen ons af waar we heen moeten, want zien nergens de directrice en het hek voor haar hokje zit nog dicht (kwartier voor de start van het schooljaar). De kinderen en hun ouders op het plein zijn allemaal gedeisd en iedereen fluistert of zegt gewoon niks. Geen kind schreeuwt of gilt of rent of doet een spelletje.

Daar komen de leerkrachten aan. We geven een aantal mensen een hand, een paar anderen zijn een beetje verlegen ofzo, maar uiteindelijk hebben we iedereen gehad. Dan begint het dagelijkse ritueel: de vlag wordt gehesen door drie kinderen uit klas zes (groep acht) en de rest van de school zingt het volkslied van Suriname (niet echt uit volle borst). De kinderen lopen keurig in rijtjes, jongens en meisjes apart, weer terug naar het lokaal waar ze daarvoor opgesteld waren en de directrice moet nu zorgen dat alle leerkrachten en leerlingen weten waar ze heen moeten. Niemand wist namelijk nog welke klas ze kreeg en de leerlingen waren naar hun vorige klas gegaan. De directrice wilde ons eerst in een hokje stoppen, maar neemt dan de tijd om een rondleiding door de school te geven aan ons en ons officieel voor te stellen aan alle leerkrachten. Super fijn dat ze te midden van alle chaos ons die aandacht geeft! Als we iedereen hebben ontmoet en weten welke klas waar zit, moeten zij allemaal orde in de chaos scheppen en worden wij in een hokje gezet. We moeten maar even wachten. We zien door het raam allemaal kinderen lopen met tafels en stoelen en de leerkrachten lopen ook wat rond en te overleggen. Ongeveer om tien voor half tien komt de directrice ons halen en vraagt ons wat we willen. Wij hadden al gepland dat we de eerste paar dagen wilden snuffelen, even overal kijken en daarna pas kiezen welke groep we willen voor de komende weken. Dus om kwart voor tien loop ik naar klas drie (groep vijf) om daar even te snuffelen. De kinderen staan voor het lokaal in twee rijtjes omdat ze net pauze hebben gehad en de juffrouw komt maar niet opdagen. De juffrouw van de klas ernaast vangt ‘mijn’ kinderen even op en als ‘mijn’ juffrouw eraan komt, zegt ze tegen mij: “Ga jij maar even naar binnen, even kennismaken enzo, ik kom zo.” Dus ik sta voor de klas voordat ik ook maar iets van het Surinaamse onderwijs heb gezien te kletsen tegen kinderen die geen woord (durven) uitbrengen. Na een poos komt de juffrouw terug en ga ik zitten. De juffrouw begint met de kinderen te regelen dat iedereen het juiste vak op de juiste kaft van het juiste schriftje heeft staan. Ik verbaas me over hoe het gaat: de kinderen moeten steeds heel lang wachten, maar lijken dit heel normaal te vinden. Ze zitten gewoon stil en kijken naar buiten, niemand gaat kletsen of klieren. Heerlijk! Aan het einde van de les is de juf bezig met hoofdrekenen en geeft steeds een sommetje op. Alle kinderen denken na en steken hun vinger op als ze het weten. Plotseling loopt de juffrouw weg terwijl alle kinderen hun vinger in de lucht hebben. Dat zou een juffrouw in Nederland toch nooit doen? Dus neem ik de klas over tot het weer pauze is. In de pauze loop ik naar klas kleuter A (groep één) om te vragen of ik daar even mag komen kijken. Ik kom bij het lokaal aan, dat op slot zit, want alle kinderen staan huilend achter de deur (een hek) te roepen om hun mamma. Ik loop naar binnen en de juffrouw vindt het prima als ik even kom kijken. Ze zit wat te rommelen bij haar bureau en af en toe roept ze wat naar de kinderen. Ik kijk het lokaal rond en zie ongeveer zes kinderen huilend bij het hek, vier of vijf kinderen zitten aan een tafeltje met hun tas om en hun hoofd ligt op hun handen op de tafel te rusten. De rest van de kinderen loopt een beetje rond in het lokaal, ze proberen wat materiaal uit of lopen rondjes om een paal. Ik weet niet wat ik zie! De kinderen doen niks, de juffrouw is alleen maar aan het oppassen. Ik vraag haar of ze vandaag al wat hebben gedaan, maar ze antwoordt: “Neeuh, dat kan niet, iedereen huilt, we moeten nog wel een week wachten tot ze gewend zijn. Volgende week huilen ze niet meer, dan kunnen we wel wat gaan doen.” Ik kijk mijn ogen uit en besluit zelf initiatief te nemen zoals ik dat gewend ben vanuit Nederland. Sommige kinderen willen niks van mij weten of kunnen geen Nederlands (of doen alsof ze geen Nederlands kunnen), anderen zijn nog enigszins vrolijk en accepteren het als ik een spelletje doe of een liedje zing. Om twaalf uur komen de moeders hun kinderen ophalen, sommige blij hun kind weer te zien, anderen boos dat hun kind aan het huilen is. Een stuk of vijf kinderen moet nog wachten tot één uur, tot hun broer of zus ook vrij is van school. De juffrouw zit dus nog een uur lang in het lokaal met vijf kinderen die wat rustiger zijn geworden. Ik ga natuurlijk niet een uur niks zitten doen en heb de kinderen ‘Papegaaitje leef je nog’ aangeleerd, omdat ik me bedacht dat een koetje, een kalfje en een wei niet echt bij hun leefwereld paste. Papegaaien heb ik in Suriname genoeg gezien.

Om één uur vertrekken alle kinderen en daarmee ook de leerkrachten. Wij als stagiaires zijn bijna de laatsten die weggaan, om 3 minuten over één.