Deze week was een minder standaard weekje dan normaal. Dinsdag was het namelijk zover: Desi Bouterse, de enige echte president van Suriname, zou naar ons terrein komen, naar Lob Makandra, om waterleidingen te schenken en Lob Makandra te bewonderen. Natuurlijk hadden wij allemaal vrij genomen van stage om de president de hand te schudden en met hem op de foto te gaan. Maar zoals we natuurlijk al wel konden verwachten omdat we hier in Suriname zijn, is de president niet gekomen. Wel was het een hele happening en waren er wat hoge piefjes om de waterleidingen alsnog officieel te schenken en om even aan te kondigen dat de president en zijn vrouw niet meer konden komen. Hij had gisteravond door gewerkt. Ik weet niet of dat de reden was, hoor, maar zo klink het een beetje. :-)

Omdat we die middag vrij waren, zijn we nog even de stad in geweest, maar winkelen in Paramaribo valt toch wel tegen, vind ik. Lekker goedkoop, maar toch net niet helemaal wat ik zoek.

Woensdag zijn we ook niet naar stage gegaan, want we waren door het ACI (weet je nog? De Surinaamse kweekschool (PABO)) uitgenodigd om mee te gaan naar het vormingsweekend, wat dus niet een weekend was maar een tweedaagse, midden in de week. We zouden eerst als (bijna hele) groep twee dagen gaan en dus ook overnachten tussen de locals. Maar toen ongeveer de hele groep afhaakte en alleen Jaap, Marleen en ik nog over zouden blijven, leek het ons ook toch niet zo heel gezellig meer. Toen besloten we op eigen vervoer één dag heen te gaan, om toch nog wat mee te maken van zo’n kamp in Suriname. Ik had af en toe een beetje het gevoel dat ik op een kamp zat tussen allerlei mensen van 16, maar op zich was het een leuke dag! Toen we aankwamen, moesten we eerst uiteraard heel lang wachten, maar toen was het wachten voorbij en begon het beginpraatje van het kamp. Wij als gasten werden nog speciaal genoemd en moesten even naar voren komen. De docenten van het ACI gingen er een beetje vanuit dat wij geen stagiaires waren die op basisscholen stagelopen, maar dat we als stagiaires op het ACI waren en dus ook invulling moesten geven aan de dag! Ze vroegen: “Hebben jullie al iets bedacht voor vanmiddag?” Natuurlijk schrikken wij hier al niet echt meer van door alle onverwachtse dingen die gebeuren in Suriname en we zeiden gewoon dat we dat niet hadden. “We zijn hier gewoon als studenten, niet als stagiaires,” zeiden we duidelijk.

Net als de andere studenten van het ACI gingen wij de workshops volgen. Ik ging een vriendschapsarmbandje maken. De studenten moesten al hun materiaal zelf meenemen, zoals kralen, vouwblaadjes, lijm, schaar, etc. Maar wij hadden dat natuurlijk niet mee, gelukkig konden we wel kralen kopen voor SRD 1,- (kwartje in euro’s) en toch nog een armband maken! Was erg leuk, maar echt bijzonder hoe langzaam de Surinamers werken enzo. Na de workshop konden we weer genieten van – trommelgeroffel – rijst en kip! Daarna zijn we naar huis gegaan. Was leuk om mee te maken!

Vrijdag was er bij ons op stage ‘snoeppauze’. Dit houdt in dat alle collega’s iets lekker hadden gekookt/gebakken/gemaakt en dat ze dat gaan verkopen in de twee pauzes op de school voor een klein bedrag. De opbrengst is voor de school, voor materialen enzo. Jaap en ik besloten ook mee te doen, we bakten iets echt Hollands: pannenkoekjes! We hebben er wel 78 gebakken en verkochten ze voor SRD 1,- per pannenkoek. Wij besloten dat we onze onkosten niet meer terug hoefden en zo hebben we SRD 80,- aan de school geschonken! Dat was leuk, ons ‘kraampje’ liep storm en de meeste kinderen vonden onze pannenkoeken heerlijk. Sommige kinderen kregen SRD 10,- of 15,- mee naar school om lekkers te kopen, andere kinderen kregen SRD 1,- of zelfs helemaal niks.

Ik kon echt niet zelf lekker een pannenkoekje gaan eten, terwijl ik zag dat er ook kinderen bij ons tafeltje stonden te watertanden omdat ze zo’n honger hadden.

“Juffrouw, u heeft mijn broertje een SRD gegeven.”

“Ja, dat klopt.”

“Ik heb vandaag alleen een halve boterham gegeten, m`n moeder had niet meer geld.”

“Wil je een pannenkoek?”

“Euh, nee, ik lus geen pannenkoeken.”

Omdat mijn hart brak en ik bij dit meisje thuis was geweest en wist hoe arm ze was, zei ik: “Kom maar mee,” en ik gaf haar los een SRD om iets anders te kopen. Ook heb ik haar broertje en nog een kind uit mijn klas een pannenkoek gegeven. De collega’s hadden dingen als popcorn, lapis of worstjes. Ook was er nasi en bami te koop, hoe kon het ook anders.

Het was een leuke dag en de directrice was erg blij met onze winst van SRD 80,- !

Volgende week ga ik mijn lessenserie geven. Ik ben benieuwd of die kinderen er iets van mee krijgen, of ze überhaupt begrijpen dat Suriname een land is en dat er ook nog andere landen bestaan.

Wisten jullie trouwens dat ik ook vaak foto’s upload? Kijk rechts onder het kopje ‘foto’s!

Tot over 4 weken!

Liefs Hanneke