Zo! ’t Is alweer een tijdje geleden dat ik mijn blog heb geüpdate, maar zoals ik al zei: ik had een drukke week voor de boeg… :-)

Afgelopen zondag zijn we weer lekker naar de kerk geweest. De moeder en zus van Marleen S. waren zaterdagavond gearriveerd en werden in de kerk ook hartelijk verwelkomd. De kerk was weer een feest, er werd Heilig Avondmaal gevierd! Ik heb een aantal liederen en mensen kunnen filmen en ik heb wat foto’s gemaakt. Het avondmaal is echt een mooi gebeuren in deze kerk. Iedereen mocht naar voren komen om het brood (matses) op te halen en voor iedereen werd een zegengebed uitgesproken. Bijzonder! Ik heb genoten van de dienst en van de rest van de zondag. ’s Avonds waren we uitgenodigd om met z`n dertienen te komen eten bij de moeder van Jennifer. Ze had echte Surinaamse roti gemaakt, met een soort van Surinaamse donut-oliebol vooraf en ijs als toetje. Heerlijk! En heel gezellig. De hele familie was er en we werden echt super hartelijk ontvangen en super fijn bediend.

Maandag en dinsdag waren weer stagedagen. Ik vind het lastig om echt in een mooie zin te zeggen wat ik van deze dagen vond. Het is zo verschillend! De ene keer is het heel leuk en geeft het veel voldoening om les te geven en kinderen te helpen, om ze bevestiging en een glimlach te geven. Maar de andere keer is het ook best wel een beetje saai, want als er les wordt gegeven door de juf, kan ik als stagiaire niks doen. Ze werken niet veel zelfstandig, dus rondlopen is niet echt aan de orde. Ze werken niet adaptief, dus een groepje kinderen begeleiden is ook niet echt aan de orde. Soms is het een beetje zoeken naar werk, maar op zich is de hele dag complimentjes geven al waardevol genoeg.

Dinsdag waren de kinderen al om tien uur vrij in plaats van om één uur, want de leerkrachten gingen vergaderen. Wij als stagiaires mochten bij het eerste kwartiertje aanwezig zijn, om ons voor te stellen en onze eerste indruk te geven. We hebben aardig wat verschillen tussen het Surinaamse en Nederlandse onderwijs genoemd. We zien bijvoorbeeld dat er veel klassikaal wordt lesgegeven, in plaats van zelfstandig werken en op verschillende niveaus, we zien dat de leerkrachten veel werken met de gebiedende wijs, terwijl wij de kinderen overspoelen met complimentjes, we zien dat de kinderen in Suriname veel stiller zijn en de kinderen in Nederland wat mondiger zijn. De leerkrachten luisterden, maar reageerden er niet echt op. Ik ben benieuwd wat ze ervan vonden om het te horen. Daarna hadden we een heerlijke lange vrije middag.

Maandag begon de huiswerkbegeleiding in het buurthuis van het terrein Lob Makandra. Ik ben er maandag en dinsdag heen geweest en heb daar genoten! Er komen gewoon kinderen met hun huiswerk of kinderen die bepaalde stof willen (moeten?) oefenen. De meesten komen met tafels, dat zijn meestal kinderen uit klas drie (groep vijf). Sommigen moeten schrijven, anderen zitten al in klas één van de MULO (voortgezet onderwijs) en moeten rekenen of natuurkunde, etc. Het niveau is láág. Heel laag. Maar het geeft wel super veel voldoening om de kinderen te helpen en ze écht persoonlijke aandacht te geven. Dat kan op stage toch minder goed, omdat het meer kinderen zijn die allemaal tegelijk moeten luisteren. Op stage krijg ik niet echt de kans om een kind echt te helpen en verder te brengen, terwijl ik bij de huiswerkbegeleider de kinderen trots zie zijn op hun eigen werk. Een jongen uit klas twee (groep vier) moest plus en min sommen tot twintig doen. Hij had er al drie gemaakt:

17+2=19

15+4=19

16+2=18

Toen ik hem ging helpen met de andere sommen (7+3, 5+5, 6+4, etc.), kwam hij daar totaal niet uit. Volgens mij weten die kids niet eens dat ‘plus’ betekent dat er iets bíj komt! Dus vroeg ik hem hoe hij die eerste drie sommen had gemaakt. Hij antwoordt: “Met mijn juf.” Ik vroeg hem hoe de juf het dan gedaan had en zijn antwoord was: “Oh, ze zei gewoon: 17 + 2 … = 19.” De juf had het dus gewoon voorgezegd! Ik stak hem even een dikke veer in z`n reet door te zeggen dat-ie echt wel trots op zichzelf mocht zijn dat-ie de andere sommen echt zelf had opgelost. Een grote glimlach op zijn gezicht deed mij ook glimlachen en met een potje ‘voetje bal’ (tafelvoetbal) heeft hij me lekker ingemaakt.

Vandaag (woensdag) waren we vrij, vanwege Marrondag. Marrons zijn de slaven uit het binnenland die vroeger van hun slavendrijver zijn gevlucht. Wij zijn als groep naar Paramaribo gegaan om het feest mee te maken. Het stelde alleen niet veel voor, er waren in de Palmentuin wat kraampjes met eten en doeken en wat optredens op een podiumpje. Maar het was wel heel gezellig! Op het podiumpje stonden eerst een paar mannen trompet te spelen en te trommelen, volgens mij hadden die niet geoefend. Daarna stonden er drie kleine meisjes op het podium die duidelijk wel geoefend hadden. In hun korte rokjes stonden ze te schudden met hun kont, richting het publiek, en te stralen met hun ogen terwijl ze hun hele bovenlichaam heen en weer schudden. We keken onze ogen uit: dit zou in Nederland bijna kinderporno geweest zijn.

Vanavond zijn we naar de bioscoop geweest voor vijf euro! Mooie bioscoop met super nieuwe films, films die in Nederland nog lang niet uit zijn! We hebben even lekker genoten van ons vrije dagje. Morgen gaan we weer naar stage, maar ik ga geen lessen geven. De kinderen gaan een heus telboekje maken, ben benieuwd wat er van terecht gaat komen.

Bedankt dat jullie allemaal zo trouw lezen en lief reageren. We mogen van onze coördinator van de GH, Bert Kuiper, niet te veel internetten omdat we dan heimwee krijgen, maar ik vind het best wel fijn dat ik hier gewoon internet heb en lekker met jullie allemaal in contact blijf!

Liefs Hanneke