Een nieuwe week met nieuwe indrukken! Deze week was het aan Jaap, Marlinda, Marleen, Maureen en mij om het ACI te verkennen. Het Albert Cameron Instituut, oftewel: de kweekschool moet worden bezocht door ons allemaal en wij waren de eersten die mochten kijken. Vorige week waren Ilse, Leonie en Mariëlle ook al geweest, maar toen bleek dat de school nog vakantie had. Deze week was de startweek van de kweekschool. Toen wij maandag om 5:00 uur (!) uit bed gingen en om 6:00 uur (!) bij de bus stonden, viel het ons op hoe ontzettend veel leven er al is op de vreselijk vroege morgen. Overal rijden auto’s en bussen, vol met studenten. Wij konden pas in de vijfde bus stappen die langskwam, omdat de eerste vier vol zaten. Allemaal met studenten met een spijkerbroek en een lichtblauwe blouse: de middelbare scholieren (MULO). Toen we in de vijfde bus gingen, vonden we dat weer een hele belevenis. We waren wel vaker met de bus geweest, maar meestal op zaterdag ofzo, in onze vrije tijd. Je hoeft niet te betalen als je instapt, je stapt gewoon de bus in en sluit aan waar de mensen zitten. De bussen zijn allemaal behoorlijk krakkemikkig, ze zijn laag (kleine mensen hier, zelfs ik moet een beetje bukken!) en lang niet zo breed als in Nederland. Aan de ene kant zijn twee stoelen naast elkaar en aan de andere kant één. Er is wel een gangpad, maar als alle stoelen bezet zijn, worden er ineens stoeltjes uitgeklapt en dan zit iedereen in het gangpad. De bus zit dan dus propvol. De bussen zijn ook helemaal versierd met teksten en stickers enzo. Soms staat er “Jesus is King” of iets in die trant, maar laatst zagen we ook: “Black Poes” (wat dat ook mag betekenen). Als je wilt uitstappen, druk je op een knopje en de bus stopt direct. Er zijn nauwelijks bushaltes. Heel handig!

Aangekomen bij het ACI zagen we allemaal meisjes en drie jongens, luisterend naar een toespraak van de directrice. Allemaal met een lange spijkerbroek (bij dertig graden om 7:00 uur ’s morgens) en een rode, gele of grijze polo. Ook op deze school dragen ze schooluniformen en antwoorden ze in koor: “Ja juffrouw” als de directrice wat vraagt.

De directrice heeft ons een rondleiding door de niet al te grote school gegeven en ons voorgesteld aan alle leerkrachten. Daarna hebben we met haar overlegd wat we precies kwamen doen, welke lessen er zijn en wat voor presentatie we wilden geven.

Dinsdag zijn we weer gegaan, dit keer iets later, omdat ons geen rooster of iets werd aangeboden en wij dus zelf mochten kiezen welke lessen we gingen volgen. Woensdag was precies hetzelfde verhaal: we mochten zelf rondlopen en een lokaal binnengaan met de vraag of we de les mochten bijwonen (als er genoeg stoelen waren). Op het ACI heb je één klas ‘voorbereidend’, voor studenten die nog niet helemaal op niveau zijn. Dan heb je de eerste, tweede, derde en vierde klas voor de studenten van de kweekschool, en als je nog hoofd kleuterleidster wil worden, kun je nog een jaartje langer studeren; klas vijf. Omdat deze week de eerste week van het ACI is, worden er nauwelijks lessen gegeven. De lessen die we hebben bijgewoond, gingen als volgt:

“Hallo klas, ik heet mevrouw (naam) en ik geef het vak Pedagogiek. Jullie mogen allemaal één voor één voor de klas komen, vertel me je naam en iets over jezelf.”

Alle meiden uit de klas komen voor de klas. De namen zijn niet te verstaan en de leeftijden variëren van zestien tot achtentwintig. Heel veel meiden hebben al een kind, of twee of drie, dat is hier heel normaal. Er lopen ook super veel zwangere mensen op het ACI rond. Ook wij als buitenlandse studenten mochten ons voorstellen. Toen we aan de klas vertelden dat we in Nederland ook op een soort kweekschool zitten, kwam de docent erachter dat wij ook studenten waren en de les gingen volgen in plaats van geven. Na het voorstelrondje zei de docent: “Jullie hebben nog geen boeken? Oké heeft er nog iemand een idee wat we dan kunnen doen? Jullie moeten hier nog een uur blijven, ik ga jullie niet kunnen wegsturen, toch?”(ze gebruiken super vaak het werkwoord ‘gaan’ en achter elke zin vragen ze: ‘toch?’). Dus toen hebben we een uur gewacht tot de bel ging. Gelukkig had de docent aardig wat vragen aan ons en konden wij haar vertellen dat in de meeste klassen in Nederland wel zo’n dertig kinderen zitten en dat wij helemaal in ons eentje zo’n klas konden runnen, ook nog in drie verschillende niveaugroepen. Ze was erg verbaasd, want ze had altijd begrepen dat in Nederland de klassen niet groter waren dan elf kinderen.

Zo ging ongeveer elke les die we volgden. We hebben het dus niet echt getroffen, de allereerste week op het ACI. Als er wel echt leerstof werd behandeld tijdens de les, verbaasden we ons eerlijk gezegd een beetje over het niveau. De kweekschool is een beetje vergelijkbaar met het MBO niveau van Nederland. In de vijfde klas gingen ze uitgebreid behandelen hoe je in een zin de persoonsvorm vindt!

Na schooltijd had ik deze week elke dag huiswerkbegeleiding. Het wordt steeds drukker. Dinsdag was het super druk en de kinderen waren ook mega druk. Er waren heel veel kinderen die gewoon naar het buurthuis komen terwijl ze geen huiswerk hebben. Waarschijnlijk is het in het buurthuis leuker dan thuis. Toen ik alle kinderen naar huis stuurde, zag ik opeens een dikke groep kinderen staan en een knuffel uit het buurthuis stak boven de groep uit. Ik zag één meisje stiekem achterom kijken naar mij en de knuffel in een taf moffelen. Ik rende er naartoe en zag dat de tas waar de knuffel in was gestopt van het kleinste meisje uit de groep was. Ze was niet ouder dan vier of vijf jaar. Maar ik wist dat dit meisje de knuffel niet had gestolen, want ik had een ander meisje het zíén doen. Ik vroeg de groep kinderen: “Wie heeft dit gedaan?” En álle vingers wezen naar het kleine meisje in het midden van de groep. Ik werd echt super kwaad, wat een smerige streek is dit, dacht ik, en ik pakte het meisje dat ik had gezien bij de schouders om haar even flink toe te spreken. Wat een streek, ik kan er maar niet over uit. Ze stelen, ze worden op heterdaad betrapt en durven ook nog keihard te liegen. Ze beschuldigen het kleinste meisje van de groep, hoe laf is dat!! Ik ben even flink boos geworden en de kinderen waren best wel geschrokken denk ik, want woensdag ging het al een stuk beter en de huiswerkbegeleiding verliep een stuk meer gestructureerd.

Ik type dit op woensdagavond en morgen, donderdag, geven we de presentatie op het ACI. We gaan een mooie les geven over de zone van naaste ontwikkeling (voor de onderwijslezers onder ons), omdat we hebben gemerkt dat ze daar nog niet echt aan doen, hier in Suri.

Welterusten en lieve groetjes !