Dag ik-weet-het-niet want ik vier vakantie... op CURACAO!
Een tijdje geleden kondigde ik al aan dat we iets heeel leuks gingen doen als we vakantie zouden hebben, en nu is het eindelijk zover: ik ben op Curacao!! Ticket was geboekt, villa was betaald en gisteravond zijn we gaan vliegen!
We zijn gearriveerd in onze PRACHTIGE SUPERDELUXE MOOIE villa met SUPER mooi uitzicht, op het Spaanse water, de zee en de tafelberg en 100 palmbomen en cactussen en leguanen en met zwembad, mooie badkamers, lekkere banken, heerlijke bedden, vaatwasser en álle andere luxe die we in Suriname NIET hadden. Genieten!!
Gisteravond zijn we 2 uur lang wezen zoeken naar iets te eten, maar het was al iets te laat, dus alles was dicht. Vandaag zijn we heerlijk wezen zwemmen en zonnen aan de Jan Thiel baai, een super mooi strand met hele mooie hoge golven die tegen die rotsen aan knallen en waar je in kunt chillen, heerlijke ligstoelen, mooie palmbomen en mooie vissen onder water! Alles is perfect hier!
Ik ga gauw verder genieten, zometeen gaan we uit eten in Willemstad :)
Liefs van een gezegende Hanneke!
Dag 66, 67, 68, 69 en 70
Wat een raar idee dat ik hier al meer dan zeventig dagen zit! En de reis zit er al bijna op…
De afgelopen week was onze laatste echte stageweek. Vorige week hadden we al afscheid genomen op onze eigen stageschool en deze week zijn we gaan kijken op de scholen waar de andere studenten stage hebben gelopen. Heel leuk, want we hebben zoveel verhalen van elkaar gehoord en ik was wel heel benieuwd hoe het dan uiteindelijk is om er ook echt te zijn!
Maandag en dinsdag ben ik op een school geweest, hier vlak naast ons terrein. Deze school staat zo’n beetje bekend als de slechtste school van Suriname en er zitten alleen maar kinderen uit Sunnypoint op de school. Sunnypoint is dus zo’n beetje de slechtste wijk van Suriname, het is best wel gevaarlijk – zeggen ze – en er wonen alleen maar echte negers. In Suriname wonen ook veel Chinezen, Javanen en Hindoestanen, die zijn over het algemeen wat beter ontwikkeld dan de echte negers (marrons). Op deze school zijn we in september even wezen kijken, toen het nog zomervakantie was. Er liggen wel wat boeken, maar die liggen op één grote stapel in de hoek van het lokaal (echt zo hoog als ikzelf, één grote bende) en worden niet gebruikt. Verder is er ook echt he-le-maal niks. We hoorden van onze medestudenten dat de school echt verschrikkelijk is, dat de leerkrachten totaal niet lesgeven, dat de kinderen kei- en keihard geslagen worden, etc. Ik was dus heel benieuwd.
Het was een hele bijzondere ervaring om op deze school te zijn. Ik heb niet zulke erge dingen gezien als de medestudenten, op het moment dat ik er was werd er niet keihard met een stok geramd ofzo, maar tikjes worden er zeker wel uitgedeeld en de juf kan ook echt niks aardigs bedenken om tegen een kind te zeggen. Bij de kleuters was het ook wel grappig, die deden namelijk niks. De helft van de klas rende rond en de andere helft lag op de tafel te slapen.
Ik vroeg de juf: “Gaat u nog wat met de kinderen doen?”
De juf: “Nee, daar hebben we geen tijd meer voor.”
Ik keek op mijn horloge en zag dat het kwart over elf was. De juf had dus nog drie kwartier. “U heeft nog drie kwartier,” zei ik dan ook.
Maar de juf antwoordde: “Ja, dat is echt te kort en de kinderen zijn ook veel te moe.”
Oké, en zo ziet elke dag er dus uit voor een kleuter op deze school.
Aan de overkant van de weg is nog een stukje school. Dit is echt het verschrikkelijkste wat ik ooit heb gezien. Het gebouw (wat je dus eigenlijk niet een gebouw kunt noemen) is gewoon een dak op een paar palen, waar vier klassen les onder volgen. Sommige kinderen zitten naast elkaar en stoten elkaar per ongeluk aan met hun elleboog, terwijl ze niet eens bij elkaar in de klas zitten, omdat er geen muren tussen de lokalen zitten! Ik kreeg echt respect voor de leerkrachten die daar lesgaven. Ik had het niet gekund. De kinderen zitten ook nog eens in de pislucht, want er is geen toilet en de kinderen plassen gewoon in de bosjes. Het is zo mega raar om te bedenken dat nu, op dit moment, het jaar 2012, dit nog bestaat. Zulke erge armoede en bijna onmenselijkheid. Vroeger zaten er varkens in deze hokken, en nu zitten er kinderen les te volgen. Heel bijzonder.
Woensdag heb ik echt het tegenovergestelde gezien: ik ben naar een particuliere school in de stad geweest. Deze school is super mooi, heeft voor Surinaamse begrippen super veel materiaal en de leerkrachten zijn allemaal wat moderner, positiever en dus beter. Veel van de leerkrachten zijn Nederlands of hebben een tijd in Nederland gewoond, veel van de kinderen zijn Nederlands en alle kinderen hebben een connectie met Nederland. Als een Nederlander nu op deze school zou kijken, zou die misschien denken: Hè, noem je dit een goede school? Maar voor Suriname is het écht een hele goede school en het was erg leuk om er te kijken. Ik kreeg weer helemaal zin om écht goed les te kunnen geven!
Verder heb ik niet echt wat gezien. Donderdagavond hebben we met de hele groep de beamer van de kerk geleend. Scherm op de muur, chippie erbij en gezellig in de regen film gekeken.
Vrijdag zijn we lekker de stad in geweest, de laatste souvenirs gehaald en uiteraard nog even langs de Mac geweest. Dat is trouwens wel grappig, het menu van de Mc Donalds is heel anders dan in Nederland! Je kunt kiezen: McNuggets, McChicken, Chicken Wrap, Spicy Chicken, Chicken Deluxe, etc. Er is echt alleen maar kip!
Maar ’s avonds zijn we weer uit eten geweest en lekker wezen bowlen. We genieten nog even van de laatste week in het buitenland!
Tot over één week!! Liefs Hanneke
Dag 59 - 63
ZO, dat zijn heel wat dagen om over te vertellen! Omdat we steeds heel beperkt en meestal géén internet hadden, heb ik mijn blog niet eerder kunnen plaatsen. Dus dat wordt een lang verhaal!
Dag 59 was vorige week zaterdag, tien november. In Hasselt liepen alle kindertjes langs de deuren met hun foekepot, en wij zaten in de auto op weg naar het westen van Suriname. Omdat trips best wel duur zijn, hebben we gewoon zelf een trip georganiseerd: auto gehuurd en op naar Nickerie! Nickerie is een district (soort provincie) in Suriname. Naast Nickerie ligt Brits-Guinea, daar wilden we eerst heen (weer een stempel in ons paspoort!), maar het was toch wel heel ver rijden, besloten we de avond van tevoren (tijdens het bowlen! Haha). Ook moeten we dan met een pond over naar Guinea en daar schijn je soms wel vier uur voor te moeten wachten. We hebben gewoon de auto gepakt en zijn gaan rijden. Eenmaal aangekomen in Groningen (jaja, we waren dicht bij huis!), besloten we gewoon verder te rijden naar Wageningen. Omdat we het nog steeds niet zat waren om mooie bomen te zien, in een ruime auto te zitten en fijne muziek te horen, reden we gewoon verder. Na allemaal mooie kleine dorpjes te hebben gezien, kwamen we in Nieuw Nickerie, de hoofdstad van het district Nickerie. We waren vlakbij Brits-Guinea en nu hadden we ons paspoort niet mee! Dom! Maar in Nieuw Nickerie was het ook wel leuk, het is echt zo ongeveer de enige stad na Paramaribo. In de dorpjes onderweg (ook Groningen en Wageningen) zijn nauwelijks winkels, af en toe wat scholen en alleen maar houten krottenhuisjes. In Nieuw Nickerie hebben we de zee aangeraakt en een terrasje gepikt. Lekker dagje gehad dus.
Zondag zijn we een keer naar een andere kerk geweest. Dit was wel een redelijk overweldigende kerk, met schreeuwende, trillende en vallende mensen. Niet helemaal the place to be voor Hanneke, maar wel een leuke ervaring.
Maandag ging mijn laatste stageweek in. Ik moest nog één les geven over Nederland, de les over de winter. De kinderen waren erg onder de indruk van sneeuw en ze konden zich ook niet indenken dat het soms zo koud is in Nederland dat je handen pijn doen, ook al heb je handschoenen aan. De sneeuwpoppen die ze hebben geknutseld zijn ook erg mooi geworden.
De laatste dag, gisteren, hebben Jaap en ik de hele school getrakteerd op pannenkoekjes. Jaja, in totaal vijf en een half uur in de keuken staan bakken met als resultaat driehonderd kleine pannenkoekjes!
De kinderen van onze klas ‘gaan ons missen’ en het was een mooie afsluiter van onze stage. We zijn ook op de foto geweest met de lieve directrice en hebben een beoordeling gekregen van de juffrouw van onze stageklas.
Dinsdag waren we trouwens nog vrij. Alweer een nationale feestdag, dit keer die van de Hindoes. Wij besloten naar de stad te gaan, maar natuurlijk waren alle winkels dicht. We zijn ook met z`n allen naar Domburg gereden, een leuk plekje aan het water, om daar te eten, en we zijn naar Skyfall geweest.
Gisteren, vrijdag, hadden we ’s middags kinderclub van de kerk. Als vrijwilligerswerk heb ik ervoor gekozen om daarbij te helpen, samen met nog drie andere stagiaires. Wij hebben het zo ongeveer een beetje overgenomen omdat er eigenlijk maar één iemand in dat team zit, de rest komt zo af en toe of doet een beetje niks… Dat vindt die ene (Milena heet ze) wel heel vervelend, en zij is ook nog heel druk met school. Dus staan wij elke vrijdag met z`n vieren op het podium een dienst te houden voor de kinderen van de kerk en omstreken. Erg leuk is dat, we bedenken elke week een sketch, zingen liedjes (Lees je Bijbel, bid elke dag/Read your Bible, pray every day/Lesoe Bijbel, bittie alla dee :-)) en vertellen een verhaal. Ook leren we elke week een tekst aan, elke keer op een andere manier. Zo hebben we de tekst een keer op schaapjes geschreven, waarvan we er steeds één weghaalden. Ook hebben we gerapt over de barmhartige Samaritaan en opera gezongen over de het koninkrijk van de hemel. Erg leuk en de kinderen genieten, zo te zien. Ook mooi om te zien hoe de stoerste jongens van de slechtste wijk van Suriname bidden tot God.
Vandaag komen de mensen uit het binnenland terug, dat betekent weer twee extra huisgenootjes! Om het te vieren gaan we maar weer uit eten, maar onze inspiratie is een beetje op… we zijn over al minstens één keer geweest!
Liefs van Hanneke
Dag 50, 51, 52, 53, 54, en 55
Afgelopen zaterdag was dag vijftig. Die dag was er een dienst in onze kerk, speciaal voor jongeren en Jaap, Jeffrey en Ilse hadden meegeholpen invulling te geven aan de dienst. Ze hadden een paar van ons gevraagd om te zingen tijdens de dienst, dus zaterdagavond eindelijk weer eens lekker gezongen! Genieten.
Zondag was een gewone dag als alle andere zondagen en maandag moest ik invallen in groep twee. Ik had in de planning om mijn lessenserie over Nederland te geven deze week, elke dag één les, maar de les van maandag verviel dus al omdat ik in groep twee moest staan. Wat een dag. Wát een drukke kinderen en wat is het overduidelijk dat ze doorhebben dat ik een echte bakra (blanke) ben. Ze accepteren het gezag niet zo snel. Hard werken en veel improviseren, maar wel weer een hele ervaring.
Dinsdag begon ik dan met mijn lessenserie. In mijn klas staat een nieuwe leerkracht, een juf die net is afgestudeerd. Zij deed de hele dag haar lessen en ik mocht aan het einde van de dag de eerste les van mijn Nederlandse lessenserie geven. Ik vertel elke dag een verhaal over een jongetje dat naar Nederland reist en daar van alles ziet. Elke dag vertel ik verder, de eerste dag is het lente, dan zomer, herfst en winter en zo laat ik alles een beetje aan bod komen. De eerste dag, dinsdag dus, had ik mijn laptop meegenomen en liet een aantal plaatjes zien. De kinderen wisten niet wat ze zagen en zaten allemaal voor de laptop gedrongen! Vooral de trein en de flat waren erg indrukwekkend voor de kinderen (“Allemaal huizen op elkaar?? Daar wonen veel mensen in!”). De dropjes vielen niet bij alle kinderen goed, ik heb er vijf van de veertien teruggekregen en een meisje noemde het dropje ‘bitter’. Haha!
Woensdag vervolgde ik mijn lessenserie. Woensdag ben ik begonnen met de Lente en ben ik met de kinderen tulpen gaan vouwen. Leuk hoor, alleen noemen de kinderen het steeds een roos. De juf vond dat ik het verhaal heel enthousiast vertelde, maar als ze het onderdeel ‘tulpen vouwen’ had beoordeeld, had ze het niet zo goed beoordeeld, zei ze. Dit omdat zij hier heel anders tulpen vouwen. Hoe productgericht is dat. Ik zei: “Maar je hebt hier toch helemaal geen tulpen?” De juffrouw antwoordde: “Nee, maar je hebt wel van die waterlelies, die lijken erop.” Oké.
Donderdag ging het over de zomer. De kinderen blijven verbaasd over de mooie plaatjes die ik laat zien, inmiddels op mijn telefoon omdat die laptop toch niet zo goed werkte (“Ik kan het niet zien!”). Ze zijn erg geboeid en kunnen niet wachten tot ik het verhaal verder vertel. Toch apart, zo buiten hun leefwereld en toch zo enthousiast. Ik word er ook enthousiast van! Vandaag had ik een kleurplaat van een strand uitgedeeld en er even over gepraat. Daarna mochten ze hem inkleuren. De eerste vraag: “Juf, mogen we zelf weten welke kleuren?” Haha! Zou de juf dan normaal zeggen: “Kleur de golven blauw. Leg je potlood neer. Iedereen klaar? Kleur het shirtje van het eerste meisje rood. Leg je potlood neer. Iedereen klaar?” Ik weet het niet. Het zou me niets verbazen.
Ook grappig en opvallend is dan dat de kinderen op de kleurplaat bruin worden ingekleurd. Natuurlijk!
Ben benieuwd hoe morgen mijn les over de herfst zal gaan, en dan ein-de-lijk mogen de kinderen werken over de winter. Ze denken namelijk alleen maar aan sneeuw als ze aan Nederland denken.
Vandaag was ik ook mn brood vergeten (tweede keer deze week), maar dat was niet erg, want één van de juffen trakteerde, dus ik kon om tien uur ’s ochtends wel rijst eten. Haha!
Overmorgen over drie weekjes gaan we alweer naar huis en over twee weekjes heb ik nog een weekje vakantie! Je wilt niet weten wat we dan gaan doen… :-)
Liefs Hanneke
Dag 46, 47, 48 en 49
Deze week was een minder standaard weekje dan normaal. Dinsdag was het namelijk zover: Desi Bouterse, de enige echte president van Suriname, zou naar ons terrein komen, naar Lob Makandra, om waterleidingen te schenken en Lob Makandra te bewonderen. Natuurlijk hadden wij allemaal vrij genomen van stage om de president de hand te schudden en met hem op de foto te gaan. Maar zoals we natuurlijk al wel konden verwachten omdat we hier in Suriname zijn, is de president niet gekomen. Wel was het een hele happening en waren er wat hoge piefjes om de waterleidingen alsnog officieel te schenken en om even aan te kondigen dat de president en zijn vrouw niet meer konden komen. Hij had gisteravond door gewerkt. Ik weet niet of dat de reden was, hoor, maar zo klink het een beetje. :-)
Omdat we die middag vrij waren, zijn we nog even de stad in geweest, maar winkelen in Paramaribo valt toch wel tegen, vind ik. Lekker goedkoop, maar toch net niet helemaal wat ik zoek.
Woensdag zijn we ook niet naar stage gegaan, want we waren door het ACI (weet je nog? De Surinaamse kweekschool (PABO)) uitgenodigd om mee te gaan naar het vormingsweekend, wat dus niet een weekend was maar een tweedaagse, midden in de week. We zouden eerst als (bijna hele) groep twee dagen gaan en dus ook overnachten tussen de locals. Maar toen ongeveer de hele groep afhaakte en alleen Jaap, Marleen en ik nog over zouden blijven, leek het ons ook toch niet zo heel gezellig meer. Toen besloten we op eigen vervoer één dag heen te gaan, om toch nog wat mee te maken van zo’n kamp in Suriname. Ik had af en toe een beetje het gevoel dat ik op een kamp zat tussen allerlei mensen van 16, maar op zich was het een leuke dag! Toen we aankwamen, moesten we eerst uiteraard heel lang wachten, maar toen was het wachten voorbij en begon het beginpraatje van het kamp. Wij als gasten werden nog speciaal genoemd en moesten even naar voren komen. De docenten van het ACI gingen er een beetje vanuit dat wij geen stagiaires waren die op basisscholen stagelopen, maar dat we als stagiaires op het ACI waren en dus ook invulling moesten geven aan de dag! Ze vroegen: “Hebben jullie al iets bedacht voor vanmiddag?” Natuurlijk schrikken wij hier al niet echt meer van door alle onverwachtse dingen die gebeuren in Suriname en we zeiden gewoon dat we dat niet hadden. “We zijn hier gewoon als studenten, niet als stagiaires,” zeiden we duidelijk.
Net als de andere studenten van het ACI gingen wij de workshops volgen. Ik ging een vriendschapsarmbandje maken. De studenten moesten al hun materiaal zelf meenemen, zoals kralen, vouwblaadjes, lijm, schaar, etc. Maar wij hadden dat natuurlijk niet mee, gelukkig konden we wel kralen kopen voor SRD 1,- (kwartje in euro’s) en toch nog een armband maken! Was erg leuk, maar echt bijzonder hoe langzaam de Surinamers werken enzo. Na de workshop konden we weer genieten van – trommelgeroffel – rijst en kip! Daarna zijn we naar huis gegaan. Was leuk om mee te maken!
Vrijdag was er bij ons op stage ‘snoeppauze’. Dit houdt in dat alle collega’s iets lekker hadden gekookt/gebakken/gemaakt en dat ze dat gaan verkopen in de twee pauzes op de school voor een klein bedrag. De opbrengst is voor de school, voor materialen enzo. Jaap en ik besloten ook mee te doen, we bakten iets echt Hollands: pannenkoekjes! We hebben er wel 78 gebakken en verkochten ze voor SRD 1,- per pannenkoek. Wij besloten dat we onze onkosten niet meer terug hoefden en zo hebben we SRD 80,- aan de school geschonken! Dat was leuk, ons ‘kraampje’ liep storm en de meeste kinderen vonden onze pannenkoeken heerlijk. Sommige kinderen kregen SRD 10,- of 15,- mee naar school om lekkers te kopen, andere kinderen kregen SRD 1,- of zelfs helemaal niks.
Ik kon echt niet zelf lekker een pannenkoekje gaan eten, terwijl ik zag dat er ook kinderen bij ons tafeltje stonden te watertanden omdat ze zo’n honger hadden.
“Juffrouw, u heeft mijn broertje een SRD gegeven.”
“Ja, dat klopt.”
“Ik heb vandaag alleen een halve boterham gegeten, m`n moeder had niet meer geld.”
“Wil je een pannenkoek?”
“Euh, nee, ik lus geen pannenkoeken.”
Omdat mijn hart brak en ik bij dit meisje thuis was geweest en wist hoe arm ze was, zei ik: “Kom maar mee,” en ik gaf haar los een SRD om iets anders te kopen. Ook heb ik haar broertje en nog een kind uit mijn klas een pannenkoek gegeven. De collega’s hadden dingen als popcorn, lapis of worstjes. Ook was er nasi en bami te koop, hoe kon het ook anders.
Het was een leuke dag en de directrice was erg blij met onze winst van SRD 80,- !
Volgende week ga ik mijn lessenserie geven. Ik ben benieuwd of die kinderen er iets van mee krijgen, of ze überhaupt begrijpen dat Suriname een land is en dat er ook nog andere landen bestaan.
Wisten jullie trouwens dat ik ook vaak foto’s upload? Kijk rechts onder het kopje ‘foto’s!
Tot over 4 weken!
Liefs Hanneke
Dag 42, 43 en 44
Het is weer zondag, en zondag is bij ons nogal een hangdag en daarom heb ik alle tijd om verslag te doen van het afgelopen weekend.
Vrijdag was een vrije dag hier in Suriname, dit keer de dag van de moslims. Dus heel Suriname is dan vrij, en de christenen besluiten om een lekker dagje uit te plannen. Wij gingen dus met onze kerk naar Overbridge, een strand hier in Suriname. Het ligt niet aan de zee maar aan de Suriname Rivier, maar er is wel eb en vloed omdat de rivier wel aan de zee grenst. We moesten om 7.30 uur bij de kerk staan, om in de bussen te stappen en na een uur rijden in de rivier te plonzen. Wij als Nederlands waren stipt half acht bij de bussen en één van de zusters wees ons in welke bus we moesten zitten. “Jullie mogen wel vast gaan zitten, hoor,” zei ze. Dus wij zaten om 7.38 allemaal braaf achterin de bus te wachten tot de rest van de gemeente ook in de bus zou stappen. Maar we hadden even niet zoveel rekening gehouden met de Surinaamse tijd en mentaliteit, de meeste gemeenteleden kwamen namelijk véél later dan half acht, terwijl hij daar in de bus zaten te stikken van de hitte. Gelukkig stond er wel Duitse Frans Bauer aan in de bus. Na een hele lange warme poos wachten zagen we de laatste gemeenteleden heel langzaam aan komen met dikke tassen en strandoutfits, en toen ik op de klok keek, was het 8:25 uur. Iedereen stapte in en we reden weg. Hèhè, nog een blik op de klok: 8:33 uur vertrek vanaf de kerk. Letterlijk drie seconden later (blik op de klok: 8:33 uur) stopten we, terwijl we nog óp het terrein waren, om te bidden. Uiteraard werd er gebeden voor een fijne dag en een veilige reis.
Na het gebed gingen we eigenlijk, nog een blik op de klok: 8:35 uur. In onze nopjes reden we verder, benieuwd naar Overbridge en de dag die komen ging. Plotseling stopten we wéér en ik wierp opnieuw een blik op de klok: 8:36 uur. Stopten we dus bij een supermarkt en alle Surinamers stapten uit de bus om nog eten en lekkers te halen voor de dag en voor onderweg. Ik wist niet wat ik zag. Dit sloeg echt alles.
Gelukkig was het verder een lekkere dag en zijn we allemaal heel erg verbrand! Op het moment dat ik dit type is het dus zondag en mn schouders, buik en hals doen nog steeds zeer omdat ze zo rood zijn. Beetje dom dus…
Zaterdag, gisteren, was het weer tijd voor de (twee-)wekelijkse boodschappen bij een grote Nederlandse supermarkt en we hebben al ons geld uitgegeven aan snoep en andere lekkere westerse producten. Daarna hebben voor tour-operator gespeeld. Tripjes hier in de buurt zijn behoorlijk prijzig dus wij besloten gewoon een auto te huren en met z`n tienen neer te ploffen op een mooi plekje en lekker te picknicken. Ik denk dat we nog even moet oefenen voordat we echt touroperators kunnen zijn, want na een dik uur rijden hadden we allemaal een zere rug en/of kont doordat we met z`n tienen in één busje waren gepropt (behalve Jaap, hij reed, hij was de enige met veel ruimte). Omdat we geen mooi plekje konden vinden en welk honger hadden, besloten we ons kleedje maar gewoon ergens neer te leggen en onze broodjes op te eten. Het was inmiddels half vier, en om ongeveer vier uur moesten we weer weg omdat we de bioscoopfilm van half zes wilden halen. Een geslaagd tripje van een half uur in Niemandsland tussen de brandstapels en loslopende geiten! Gelukkig hadden we heerlijke broodjes, verse watermeloen én verse ananas!
De film van half zes hadden we dik gehaald en we konden even lekker westers genieten de film Pitch Perfect. Erg leuke film en ook érg lekkere pizza na de film bij de Pizzahut! De pizza was zo goed dat als je één van de slices uit de pizza pakte, de kaas er net zo uit zag als op plaatjes. We probeerden er een foto van te maken, maar dat was moeilijker dan we dachten en ik had honger dus ik ging toch maar eten.
Al met al was dit een heerlijk weekend, lekker genoten en deze zondag kan ik heerlijk niks doen.
Mamma, gefeliciteerd met je verjaardag!
(ps: jullie lezen het pas op dinsdag, want op maandagavond laat doet ons internet het pas weer xxx)
Dag 37, 38 en 39
Vandaag (dinsdag 23/10) zijn we op de helft van onze reis! Raar idee, we hebben nog net zoveel tijd te gaan als dat we al hebben gehad. Maar het voelt als minder, na deze week nog maar drie weekjes stage, dan nog een weekje op een andere school stagelopen en nog een weekje vakantie! De tijd vliegt.
Niet alleen de tijd vliegt, ook wij vliegen! Afgelopen weekend zijn we wezen vliegen in een sportvliegtuigje van de verloofde van ons overbuurmeisje. Zaterdag was de eerste helft van de groep geweest en zondag ben ik gegaan met de andere helft van de groep. Er passen maar drie mensen naast de piloot in zo’n vliegtuigje dus moesten we ons een beetje opsplitsen. Jaap en ik zijn expres niet bij elkaar gegaan, want stel dat het vliegtuig neerstort… dan hebben onze ouders in ieder geval nog wel één kind (haha). Maar gelukkig zijn we weer veilig geland en hebben we genoten van een prachtig vliegreisje! We hingen een dik kwartier tussen hemel en aarde en konden heel Paramaribo van de bovenkant zien. Omdat we al aardig veel de stad in zijn geweest, konden we best veel dingen herkennen. Van boven zagen we de Palmentuin, de brug over de Surinamerivier en we zagen de mall. Van bovenaf konden we zelfs de M van McDonalds herkennen! Uiteraard zagen we nog meer, het was prachtig.
De eerste groep had nogal onstuimig weer gehad, veel wind, waardoor er veel soort turbulentie was en veel van de groep waren misselijk eruit gekomen. Gelukkig was dat de tweede dag beter en had bij ons niemand last van misselijkheid! Een hele opluchting voor Hanneke… :-)
Deze week zijn we weer naar stage gegaan. Marlinda, Marleen en Maureen zijn naar het binnenland vertrokken op maandagochtend, wat betekent dat Jaap en ik nog maar met z`n tweeën naar de stageschool hoeven en dat wij nog maar met vier mensen in één huis wonen in plaats van met zes (Marlinda en Marleen woonden bij ons). Dat wordt even wennen de komende vier weken! Minder eten koken en minder boodschappen doen, en uiteraard minder gezelligheid.
De stage is weer wennen. Ik ben weer naar dezelfde groep gegaan, klas één (groep drie). Ik ben daar gebleven omdat groep drie toch echt wel iets voor mij is en ik begon de kinderen net te leren kennen. Ik wil er nu zelf voor zorgen dat ik meer voldoening haal uit stage door vier zwakke kinderen af en toe uit de klas te halen om ze extra te begeleiden. En misschien ook wel iets vaker dan af en toe… Deze vier kinderen spreken thuis allemaal een andere taal en kunnen slecht Nederlands, daardoor pikken ze de lessen van de juf niet snel op. Ik hoop met ze pre- en reteaching te doen, zodat ze nog een kans hebben om over te gaan naar klas twee.
Ook steek ik mijn energie in Jaïr, het jongetje waarmee ik ook al twee keer op de foto sta op mijn blog. Jaïr is een super super super schattig jongetje, maar een beetje apart. Hij voert de hele dag niks uit en de juffen zijn dat al zo gewend dat ze hem ook geen werk meer geven. Hij krijgt geen schriften of potloden, dus hij ligt de hele dag op z`n tafel niks te doen. Hij wordt snel boos en loopt dan het lokaal uit. De juffen hebben de hoop opgegeven met hem (omdat hij vorig jaar ook al zo deed en zijn broer ook), maar ik heb veel geduld en wil dat inzetten voor Jaïr. Ik begin al langzaamaan vriendjes met hem te worden…
We hebben heel onregelmatig en slecht internet, dus ik ben benieuwd wanneer ik deze blog online kan zetten. Ik verdoe mijn tijd nu vaak met het doen van Freecell, daar heb je tenminste geen internet voor nodig. Ook heb vandaag voor de 346457e keer in mijn leven the Notebook gekeken.
En oja, iemand nog ideeën voor een lessenserie over Nederland in groep drie??
Liefs Hanneke
Dag 31, 32 en 33
Een nieuwe week met nieuwe indrukken! Deze week was het aan Jaap, Marlinda, Marleen, Maureen en mij om het ACI te verkennen. Het Albert Cameron Instituut, oftewel: de kweekschool moet worden bezocht door ons allemaal en wij waren de eersten die mochten kijken. Vorige week waren Ilse, Leonie en Mariëlle ook al geweest, maar toen bleek dat de school nog vakantie had. Deze week was de startweek van de kweekschool. Toen wij maandag om 5:00 uur (!) uit bed gingen en om 6:00 uur (!) bij de bus stonden, viel het ons op hoe ontzettend veel leven er al is op de vreselijk vroege morgen. Overal rijden auto’s en bussen, vol met studenten. Wij konden pas in de vijfde bus stappen die langskwam, omdat de eerste vier vol zaten. Allemaal met studenten met een spijkerbroek en een lichtblauwe blouse: de middelbare scholieren (MULO). Toen we in de vijfde bus gingen, vonden we dat weer een hele belevenis. We waren wel vaker met de bus geweest, maar meestal op zaterdag ofzo, in onze vrije tijd. Je hoeft niet te betalen als je instapt, je stapt gewoon de bus in en sluit aan waar de mensen zitten. De bussen zijn allemaal behoorlijk krakkemikkig, ze zijn laag (kleine mensen hier, zelfs ik moet een beetje bukken!) en lang niet zo breed als in Nederland. Aan de ene kant zijn twee stoelen naast elkaar en aan de andere kant één. Er is wel een gangpad, maar als alle stoelen bezet zijn, worden er ineens stoeltjes uitgeklapt en dan zit iedereen in het gangpad. De bus zit dan dus propvol. De bussen zijn ook helemaal versierd met teksten en stickers enzo. Soms staat er “Jesus is King” of iets in die trant, maar laatst zagen we ook: “Black Poes” (wat dat ook mag betekenen). Als je wilt uitstappen, druk je op een knopje en de bus stopt direct. Er zijn nauwelijks bushaltes. Heel handig!
Aangekomen bij het ACI zagen we allemaal meisjes en drie jongens, luisterend naar een toespraak van de directrice. Allemaal met een lange spijkerbroek (bij dertig graden om 7:00 uur ’s morgens) en een rode, gele of grijze polo. Ook op deze school dragen ze schooluniformen en antwoorden ze in koor: “Ja juffrouw” als de directrice wat vraagt.
De directrice heeft ons een rondleiding door de niet al te grote school gegeven en ons voorgesteld aan alle leerkrachten. Daarna hebben we met haar overlegd wat we precies kwamen doen, welke lessen er zijn en wat voor presentatie we wilden geven.
Dinsdag zijn we weer gegaan, dit keer iets later, omdat ons geen rooster of iets werd aangeboden en wij dus zelf mochten kiezen welke lessen we gingen volgen. Woensdag was precies hetzelfde verhaal: we mochten zelf rondlopen en een lokaal binnengaan met de vraag of we de les mochten bijwonen (als er genoeg stoelen waren). Op het ACI heb je één klas ‘voorbereidend’, voor studenten die nog niet helemaal op niveau zijn. Dan heb je de eerste, tweede, derde en vierde klas voor de studenten van de kweekschool, en als je nog hoofd kleuterleidster wil worden, kun je nog een jaartje langer studeren; klas vijf. Omdat deze week de eerste week van het ACI is, worden er nauwelijks lessen gegeven. De lessen die we hebben bijgewoond, gingen als volgt:
“Hallo klas, ik heet mevrouw (naam) en ik geef het vak Pedagogiek. Jullie mogen allemaal één voor één voor de klas komen, vertel me je naam en iets over jezelf.”
Alle meiden uit de klas komen voor de klas. De namen zijn niet te verstaan en de leeftijden variëren van zestien tot achtentwintig. Heel veel meiden hebben al een kind, of twee of drie, dat is hier heel normaal. Er lopen ook super veel zwangere mensen op het ACI rond. Ook wij als buitenlandse studenten mochten ons voorstellen. Toen we aan de klas vertelden dat we in Nederland ook op een soort kweekschool zitten, kwam de docent erachter dat wij ook studenten waren en de les gingen volgen in plaats van geven. Na het voorstelrondje zei de docent: “Jullie hebben nog geen boeken? Oké heeft er nog iemand een idee wat we dan kunnen doen? Jullie moeten hier nog een uur blijven, ik ga jullie niet kunnen wegsturen, toch?”(ze gebruiken super vaak het werkwoord ‘gaan’ en achter elke zin vragen ze: ‘toch?’). Dus toen hebben we een uur gewacht tot de bel ging. Gelukkig had de docent aardig wat vragen aan ons en konden wij haar vertellen dat in de meeste klassen in Nederland wel zo’n dertig kinderen zitten en dat wij helemaal in ons eentje zo’n klas konden runnen, ook nog in drie verschillende niveaugroepen. Ze was erg verbaasd, want ze had altijd begrepen dat in Nederland de klassen niet groter waren dan elf kinderen.
Zo ging ongeveer elke les die we volgden. We hebben het dus niet echt getroffen, de allereerste week op het ACI. Als er wel echt leerstof werd behandeld tijdens de les, verbaasden we ons eerlijk gezegd een beetje over het niveau. De kweekschool is een beetje vergelijkbaar met het MBO niveau van Nederland. In de vijfde klas gingen ze uitgebreid behandelen hoe je in een zin de persoonsvorm vindt!
Na schooltijd had ik deze week elke dag huiswerkbegeleiding. Het wordt steeds drukker. Dinsdag was het super druk en de kinderen waren ook mega druk. Er waren heel veel kinderen die gewoon naar het buurthuis komen terwijl ze geen huiswerk hebben. Waarschijnlijk is het in het buurthuis leuker dan thuis. Toen ik alle kinderen naar huis stuurde, zag ik opeens een dikke groep kinderen staan en een knuffel uit het buurthuis stak boven de groep uit. Ik zag één meisje stiekem achterom kijken naar mij en de knuffel in een taf moffelen. Ik rende er naartoe en zag dat de tas waar de knuffel in was gestopt van het kleinste meisje uit de groep was. Ze was niet ouder dan vier of vijf jaar. Maar ik wist dat dit meisje de knuffel niet had gestolen, want ik had een ander meisje het zíén doen. Ik vroeg de groep kinderen: “Wie heeft dit gedaan?” En álle vingers wezen naar het kleine meisje in het midden van de groep. Ik werd echt super kwaad, wat een smerige streek is dit, dacht ik, en ik pakte het meisje dat ik had gezien bij de schouders om haar even flink toe te spreken. Wat een streek, ik kan er maar niet over uit. Ze stelen, ze worden op heterdaad betrapt en durven ook nog keihard te liegen. Ze beschuldigen het kleinste meisje van de groep, hoe laf is dat!! Ik ben even flink boos geworden en de kinderen waren best wel geschrokken denk ik, want woensdag ging het al een stuk beter en de huiswerkbegeleiding verliep een stuk meer gestructureerd.
Ik type dit op woensdagavond en morgen, donderdag, geven we de presentatie op het ACI. We gaan een mooie les geven over de zone van naaste ontwikkeling (voor de onderwijslezers onder ons), omdat we hebben gemerkt dat ze daar nog niet echt aan doen, hier in Suri.
Welterusten en lieve groetjes !