Dag 23, 24, 25 en 26

Zo! ’t Is alweer een tijdje geleden dat ik mijn blog heb geüpdate, maar zoals ik al zei: ik had een drukke week voor de boeg… :-)

Afgelopen zondag zijn we weer lekker naar de kerk geweest. De moeder en zus van Marleen S. waren zaterdagavond gearriveerd en werden in de kerk ook hartelijk verwelkomd. De kerk was weer een feest, er werd Heilig Avondmaal gevierd! Ik heb een aantal liederen en mensen kunnen filmen en ik heb wat foto’s gemaakt. Het avondmaal is echt een mooi gebeuren in deze kerk. Iedereen mocht naar voren komen om het brood (matses) op te halen en voor iedereen werd een zegengebed uitgesproken. Bijzonder! Ik heb genoten van de dienst en van de rest van de zondag. ’s Avonds waren we uitgenodigd om met z`n dertienen te komen eten bij de moeder van Jennifer. Ze had echte Surinaamse roti gemaakt, met een soort van Surinaamse donut-oliebol vooraf en ijs als toetje. Heerlijk! En heel gezellig. De hele familie was er en we werden echt super hartelijk ontvangen en super fijn bediend.

Maandag en dinsdag waren weer stagedagen. Ik vind het lastig om echt in een mooie zin te zeggen wat ik van deze dagen vond. Het is zo verschillend! De ene keer is het heel leuk en geeft het veel voldoening om les te geven en kinderen te helpen, om ze bevestiging en een glimlach te geven. Maar de andere keer is het ook best wel een beetje saai, want als er les wordt gegeven door de juf, kan ik als stagiaire niks doen. Ze werken niet veel zelfstandig, dus rondlopen is niet echt aan de orde. Ze werken niet adaptief, dus een groepje kinderen begeleiden is ook niet echt aan de orde. Soms is het een beetje zoeken naar werk, maar op zich is de hele dag complimentjes geven al waardevol genoeg.

Dinsdag waren de kinderen al om tien uur vrij in plaats van om één uur, want de leerkrachten gingen vergaderen. Wij als stagiaires mochten bij het eerste kwartiertje aanwezig zijn, om ons voor te stellen en onze eerste indruk te geven. We hebben aardig wat verschillen tussen het Surinaamse en Nederlandse onderwijs genoemd. We zien bijvoorbeeld dat er veel klassikaal wordt lesgegeven, in plaats van zelfstandig werken en op verschillende niveaus, we zien dat de leerkrachten veel werken met de gebiedende wijs, terwijl wij de kinderen overspoelen met complimentjes, we zien dat de kinderen in Suriname veel stiller zijn en de kinderen in Nederland wat mondiger zijn. De leerkrachten luisterden, maar reageerden er niet echt op. Ik ben benieuwd wat ze ervan vonden om het te horen. Daarna hadden we een heerlijke lange vrije middag.

Maandag begon de huiswerkbegeleiding in het buurthuis van het terrein Lob Makandra. Ik ben er maandag en dinsdag heen geweest en heb daar genoten! Er komen gewoon kinderen met hun huiswerk of kinderen die bepaalde stof willen (moeten?) oefenen. De meesten komen met tafels, dat zijn meestal kinderen uit klas drie (groep vijf). Sommigen moeten schrijven, anderen zitten al in klas één van de MULO (voortgezet onderwijs) en moeten rekenen of natuurkunde, etc. Het niveau is láág. Heel laag. Maar het geeft wel super veel voldoening om de kinderen te helpen en ze écht persoonlijke aandacht te geven. Dat kan op stage toch minder goed, omdat het meer kinderen zijn die allemaal tegelijk moeten luisteren. Op stage krijg ik niet echt de kans om een kind echt te helpen en verder te brengen, terwijl ik bij de huiswerkbegeleider de kinderen trots zie zijn op hun eigen werk. Een jongen uit klas twee (groep vier) moest plus en min sommen tot twintig doen. Hij had er al drie gemaakt:

17+2=19

15+4=19

16+2=18

Toen ik hem ging helpen met de andere sommen (7+3, 5+5, 6+4, etc.), kwam hij daar totaal niet uit. Volgens mij weten die kids niet eens dat ‘plus’ betekent dat er iets bíj komt! Dus vroeg ik hem hoe hij die eerste drie sommen had gemaakt. Hij antwoordt: “Met mijn juf.” Ik vroeg hem hoe de juf het dan gedaan had en zijn antwoord was: “Oh, ze zei gewoon: 17 + 2 … = 19.” De juf had het dus gewoon voorgezegd! Ik stak hem even een dikke veer in z`n reet door te zeggen dat-ie echt wel trots op zichzelf mocht zijn dat-ie de andere sommen echt zelf had opgelost. Een grote glimlach op zijn gezicht deed mij ook glimlachen en met een potje ‘voetje bal’ (tafelvoetbal) heeft hij me lekker ingemaakt.

Vandaag (woensdag) waren we vrij, vanwege Marrondag. Marrons zijn de slaven uit het binnenland die vroeger van hun slavendrijver zijn gevlucht. Wij zijn als groep naar Paramaribo gegaan om het feest mee te maken. Het stelde alleen niet veel voor, er waren in de Palmentuin wat kraampjes met eten en doeken en wat optredens op een podiumpje. Maar het was wel heel gezellig! Op het podiumpje stonden eerst een paar mannen trompet te spelen en te trommelen, volgens mij hadden die niet geoefend. Daarna stonden er drie kleine meisjes op het podium die duidelijk wel geoefend hadden. In hun korte rokjes stonden ze te schudden met hun kont, richting het publiek, en te stralen met hun ogen terwijl ze hun hele bovenlichaam heen en weer schudden. We keken onze ogen uit: dit zou in Nederland bijna kinderporno geweest zijn.

Vanavond zijn we naar de bioscoop geweest voor vijf euro! Mooie bioscoop met super nieuwe films, films die in Nederland nog lang niet uit zijn! We hebben even lekker genoten van ons vrije dagje. Morgen gaan we weer naar stage, maar ik ga geen lessen geven. De kinderen gaan een heus telboekje maken, ben benieuwd wat er van terecht gaat komen.

Bedankt dat jullie allemaal zo trouw lezen en lief reageren. We mogen van onze coördinator van de GH, Bert Kuiper, niet te veel internetten omdat we dan heimwee krijgen, maar ik vind het best wel fijn dat ik hier gewoon internet heb en lekker met jullie allemaal in contact blijf!

Liefs Hanneke

Dag 18, 19, 20 en 21

De eerste stageweek zit erop! Wat een bijzondere week. Ik ben aardig moe en we gaan het weekend zo meteen inluiden door lekker uit eten te gaan. Morgen (zaterdag) gaan we ook uit eten.

Ik heb echt bizarre dingen gezien en van medestudenten ook echt heftige dingen gehoord. De cultuur in het algemeen was al wennen en bijzonder om te zien, maar het onderwijs is een cultuurschok op zich!

Het beeld dat ik maandag had gekregen en ook op mijn blog had gezet, is wel een beetje veranderd. De kinderen zijn al wat minder gedeisd en er wordt gespeeld op het plein. We zijn deze week in verschillende klassen wezen kijken, en hebben daardoor verschillende leerkrachten zien lesgeven. Sommige leerkrachten zijn strakker dan anderen, waardoor de kinderen ook stiller zijn en meer in het gareel. Andere leerkrachten zijn wat liever, en dat zag ik terug in het gedrag van de kinderen: ze dachten dat ze meer konden maken en ze kletsten hardop en staken hun vinger niet op.

Ik heb voor de komende weken gekozen voor klas één (groep drie). Het is heel apart, het niveau is heel anders dan in Nederland. De kinderen zijn nog bezig met tellen en het herkennen van de cijfersymbolen, en ze hebben nog geen letter geleerd, alleen klanken aangehoord. Ik ben heel benieuwd hoe het de komende weken gaat, of het niveau nog een beetje gelijk wordt aan het niveau van Nederlandse groep drie-kinderen. De manier van lesgeven is ook heel anders dan in Nederland. De kinderen zijn getraind in het precies tegelijk iets nazeggen. Ze kennen veel versjes en de juf doet bijna alles klassikaal. Als ze voor zichzelf moeten werken, is het een hele korte kleine opdracht en als ze daarmee klaar zijn, moeten ze gewoon wachten. Er is geen klaar opdracht of iets dergelijks. Toen ik vandaag na het knippen en plakken tegen een kind zei dat hij ook wel vast mocht gaan inkleuren, gingen de andere kinderen hun knip- en plakwerk afraffelen om ook te mogen kleuren. Ze zijn het niet gewend en kunnen er dus nog niet echt mee omgaan als ik dat zómaar aanbied!

Volgende week dinsdag mogen we het begin van een vergadering bijwonen. De vergadering is onder schooltijd, de kinderen zijn dan vrij! De directrice gaf aan dat ze in de toekomst dit soort dingen wel na schooltijd zou willen, maar daar is de school nu nog niet aan toe. We zijn benieuwd hoe vergaderen er hier aan toe gaat en zijn lekker eerder vrij dan normaal, waar we ook van gaan genieten!

Vanaf volgende week maandag beginnen ook onze taken op het terrein van Lob Makandra. Iedereen heeft iets anders, we konden wel kiezen wat we wilden. Zo gaan sommigen spelletjes doen of zwemmen met de gehandicapten van het terrein, anderen gaan klussen en ik ga op maandag en dinsdag huiswerkbegeleiding doen. Op donderdag ga ik naar het kinderdagverblijf en op vrijdag help ik mee/leid ik de kinderclub van de kerk. Drukke week voor de boeg, maar dat ben ik wel gewend vanuit Nederland :-).

Liefs

Dag 17

Kwart over zeven ’s ochtends en Marleen, Jaap en ik zijn al onderweg naar de stageschool. We weten dat het een half uur lopen is en dat we er om kwart voor acht moeten zijn, omdat de school om acht uur begint. Onderweg heb ik het al zo warm en zie ik er al zo bezweet uit, dat ik me afvraag hoe ik het een hele dag ga overleven met een broek tot over de knie, een shirt tot over de schouder en dichte schoenen.

We zien onderweg super veel kinderen, allemaal met een dikke spijkerbroek en een groen geblokt blouseje. Heel Suriname draagt dus hetzelfde uniform en als wij aankomen bij onze stageschool, zien we het schoolplein vol staan met kinderen. Allemaal een spijkerbroek met groen. We vragen ons af waar we heen moeten, want zien nergens de directrice en het hek voor haar hokje zit nog dicht (kwartier voor de start van het schooljaar). De kinderen en hun ouders op het plein zijn allemaal gedeisd en iedereen fluistert of zegt gewoon niks. Geen kind schreeuwt of gilt of rent of doet een spelletje.

Daar komen de leerkrachten aan. We geven een aantal mensen een hand, een paar anderen zijn een beetje verlegen ofzo, maar uiteindelijk hebben we iedereen gehad. Dan begint het dagelijkse ritueel: de vlag wordt gehesen door drie kinderen uit klas zes (groep acht) en de rest van de school zingt het volkslied van Suriname (niet echt uit volle borst). De kinderen lopen keurig in rijtjes, jongens en meisjes apart, weer terug naar het lokaal waar ze daarvoor opgesteld waren en de directrice moet nu zorgen dat alle leerkrachten en leerlingen weten waar ze heen moeten. Niemand wist namelijk nog welke klas ze kreeg en de leerlingen waren naar hun vorige klas gegaan. De directrice wilde ons eerst in een hokje stoppen, maar neemt dan de tijd om een rondleiding door de school te geven aan ons en ons officieel voor te stellen aan alle leerkrachten. Super fijn dat ze te midden van alle chaos ons die aandacht geeft! Als we iedereen hebben ontmoet en weten welke klas waar zit, moeten zij allemaal orde in de chaos scheppen en worden wij in een hokje gezet. We moeten maar even wachten. We zien door het raam allemaal kinderen lopen met tafels en stoelen en de leerkrachten lopen ook wat rond en te overleggen. Ongeveer om tien voor half tien komt de directrice ons halen en vraagt ons wat we willen. Wij hadden al gepland dat we de eerste paar dagen wilden snuffelen, even overal kijken en daarna pas kiezen welke groep we willen voor de komende weken. Dus om kwart voor tien loop ik naar klas drie (groep vijf) om daar even te snuffelen. De kinderen staan voor het lokaal in twee rijtjes omdat ze net pauze hebben gehad en de juffrouw komt maar niet opdagen. De juffrouw van de klas ernaast vangt ‘mijn’ kinderen even op en als ‘mijn’ juffrouw eraan komt, zegt ze tegen mij: “Ga jij maar even naar binnen, even kennismaken enzo, ik kom zo.” Dus ik sta voor de klas voordat ik ook maar iets van het Surinaamse onderwijs heb gezien te kletsen tegen kinderen die geen woord (durven) uitbrengen. Na een poos komt de juffrouw terug en ga ik zitten. De juffrouw begint met de kinderen te regelen dat iedereen het juiste vak op de juiste kaft van het juiste schriftje heeft staan. Ik verbaas me over hoe het gaat: de kinderen moeten steeds heel lang wachten, maar lijken dit heel normaal te vinden. Ze zitten gewoon stil en kijken naar buiten, niemand gaat kletsen of klieren. Heerlijk! Aan het einde van de les is de juf bezig met hoofdrekenen en geeft steeds een sommetje op. Alle kinderen denken na en steken hun vinger op als ze het weten. Plotseling loopt de juffrouw weg terwijl alle kinderen hun vinger in de lucht hebben. Dat zou een juffrouw in Nederland toch nooit doen? Dus neem ik de klas over tot het weer pauze is. In de pauze loop ik naar klas kleuter A (groep één) om te vragen of ik daar even mag komen kijken. Ik kom bij het lokaal aan, dat op slot zit, want alle kinderen staan huilend achter de deur (een hek) te roepen om hun mamma. Ik loop naar binnen en de juffrouw vindt het prima als ik even kom kijken. Ze zit wat te rommelen bij haar bureau en af en toe roept ze wat naar de kinderen. Ik kijk het lokaal rond en zie ongeveer zes kinderen huilend bij het hek, vier of vijf kinderen zitten aan een tafeltje met hun tas om en hun hoofd ligt op hun handen op de tafel te rusten. De rest van de kinderen loopt een beetje rond in het lokaal, ze proberen wat materiaal uit of lopen rondjes om een paal. Ik weet niet wat ik zie! De kinderen doen niks, de juffrouw is alleen maar aan het oppassen. Ik vraag haar of ze vandaag al wat hebben gedaan, maar ze antwoordt: “Neeuh, dat kan niet, iedereen huilt, we moeten nog wel een week wachten tot ze gewend zijn. Volgende week huilen ze niet meer, dan kunnen we wel wat gaan doen.” Ik kijk mijn ogen uit en besluit zelf initiatief te nemen zoals ik dat gewend ben vanuit Nederland. Sommige kinderen willen niks van mij weten of kunnen geen Nederlands (of doen alsof ze geen Nederlands kunnen), anderen zijn nog enigszins vrolijk en accepteren het als ik een spelletje doe of een liedje zing. Om twaalf uur komen de moeders hun kinderen ophalen, sommige blij hun kind weer te zien, anderen boos dat hun kind aan het huilen is. Een stuk of vijf kinderen moet nog wachten tot één uur, tot hun broer of zus ook vrij is van school. De juffrouw zit dus nog een uur lang in het lokaal met vijf kinderen die wat rustiger zijn geworden. Ik ga natuurlijk niet een uur niks zitten doen en heb de kinderen ‘Papegaaitje leef je nog’ aangeleerd, omdat ik me bedacht dat een koetje, een kalfje en een wei niet echt bij hun leefwereld paste. Papegaaien heb ik in Suriname genoeg gezien.

Om één uur vertrekken alle kinderen en daarmee ook de leerkrachten. Wij als stagiaires zijn bijna de laatsten die weggaan, om 3 minuten over één.

Dag 10, 11 en 12

Maandag, dinsdag en woensdag waren de introductiedagen van onze stageperiode. Jennifer, onze contactpersoon die nog maar een jaar hier woont en daarvoor in Almelo woonde, heeft ons informatie gegeven over Suriname, de cultuur en de mensen. Ze heeft een rondleiding gegeven op Lob Makandra en daar het één en ander over verteld. Het terrein waar we verblijven is een evangelisch centrum genaamd Lob Makandra. Er is een stichting waar gehandicapten wonen en/of naar school gaan, er is een kerk en er zijn kantoren. Er wonen mensen, waaronder de hele familie van Jennifer (zus Gloria, broer Jona(than), zusje Thersa en moeder, volgens mij ook nog tantes en uiteraard de kinderen van deze mensen). En er zijn heel erg veel appartementen waar mensen kunnen logeren, net als wij nu doen. Ik woon met nog vijf mensen in één huis en in een aantal appartementen naast ons wonen nog zeven studenten van de GH, verdeeld over vier kamers. In totaal zijn we dus met dertien mensen. We gaan per twee of drie naar een stageschool, volgende week. Vanmorgen zijn Marleen, Jaap en ik naar onze stageschool gelopen om kennis te maken. We wisten al waar die zat, Kenneth had het ons aangewezen, en we liepen erheen in de hoop daar iemand tegen te komen (ze hebben daar nog vakantie). Na een half uur lopen (helemaal als je op z`n Surinaams loopt) kwamen we aan. De directrice was er en we mochten even rondkijken. Gelukkig wist ze dat we kwamen en ze was heel vriendelijk en open! De lokalen zijn best wel kaal. Het is gewoon een stuk beton met een schoolbord en tafels en stoelen. Er stond in sommige lokalen ook een kast, en er lagen allemaal hele oude boeken in. Verder lag er niks. We moeten het dus doen met een stel oude boeken en een meetlat. Dat wordt een uitdaging en onze creativiteit wordt hier aardig op de proef gesteld!

Het viel ons wel op dat ze vragenblokjes hadden! Zelfgemaakt weliswaar, met een rood en geel vlak en een vraagteken in spiegelbeeld, maar ze hadden ze en ze doen aan zelfstandig werken!

De kleuterlokalen waren best leuk om te zien, er hingen vlaggetjes en er was een ‘taalhoek’ en een ‘poppenhoek’. Er stond niet zoveel in, maar het zag er best vriendelijk uit.

De directrice vertelde dat ze nog nooit blanke stagiaires hadden gehad, dus dat wordt vast wennen voor die kinderen, maar ze zei ook: “Jullie leren hier van ons, maar wij leren ook van jullie!” Dus dat vonden we heel positief.

Vanavond gaan we lekker uit eten voor waarschijnlijk minder dan 30 SRD per persoon (ongeveer 8 euro (delen door ongeveer vier)) en daarna gaan we uit bij een Nederlandse-stagiaires-salsa-tent.

Ik mis Nederland soms wel een beetje hoor, maar niet de regen en de kou en de drukte!!

Liefs!

Dag 5, 6, 7, 8 en 9

De afgelopen dagen zijn wij naar het binnenland geweest. Wat bijzonder om dat mee te maken, zeg. Het was echt het paradijs. Wat een avontuur!

Vrijdagochtend om 6 uur moesten we in Paramaribo zijn, dus hadden we afgesproken met chauffeur Kenneth dat we om 5 uur zouden vertrekken. Midden in de nacht stond onze wekker dus! We hadden in de planning om nog lekker te douchen (aangezien we verwachtten dat dat in het binnenland niet kan) en onze benen te scheren, deed ons water het niet! Dus was het midden in de nacht en niemand kon douchen, tanden poetsen of plassen. Natuurlijk kwam het allemaal een beetje goed en om half 6 waren we on our way naar Paramaribo. Na een busreis van 3 uur kwamen we aan in Atjoni. Atjoni is de plek waar de weg ophoudt en je verder moet reizen per boot. Het was midden op de dag en dus super heet en wij stonden ons uiteraard helemaal in te smeren met zonnebrand, terwijl de gezellige Surinamers uit onze groep hun dikke vesten en lange broeken aantrokken. We waren even bang dat we gek waren, want echt álle Surinamers hadden een spijkerbroek aan, dichte schoenen en een dik vest of blouse aan. Sudès, onze reisleider, vertelde ons dat ze dat deden omdat de zon extra heet voelt op hun bruine huid. De bootreis was prachtig. We zaten een uur lang met een dik zwemvest op een wankel bootje (Koreaal) te genieten van alle prachtige bomen en het water wat lekker op ons spetterde.

Toen we aankwamen op ons paradijs, vertelde Sudès dat we op een eiland waren dat ‘Knini Paati’ heette en dat het alleen voor ons was. Wat was dat mooi! Wij zaten met z`n zessen in één huisje mét douche en wc (zonder deur er naartoe) en er was een gezamenlijk hutje met open keuken waar elke dag voor ons werd gekookt. Ik denk dat mijn reisgenoten in hun blog hebben staan: ‘… waar elke heerlijk voor ons werd gekookt’, maar aangezien ik elke dag twee keer rijst nu al hartstikke zat ben, laat ik het woord ‘heerlijk’ maar achterwege.

Verder was het heerlijk. De eerste dag konden we lekker in de soela’s chillen (stroomversnellingen), behalve als we een wondje hadden, want de piranha’s die er zwemmen komen op bloed af. ’s Avonds zijn we nog kaaimannen gaan spotten (soort van krokodillen) maar helaas is het water in deze droge tijd te laag voor de kaaimannen om aan de waterkant te zitten. Dat vond ik niet zo erg, ik vond het al eng genoeg, in het donker in zo’n bootje wat bijna elke bocht tegen een rots aan stoot en heel erg wankelt.

Na heerlijk te hebben geslapen in een blokhut onder een klamboe stapten we uit onze blokhut en hadden het mooiste uitzicht ooit. De rivier hadden we de hele nacht gehoord en het was zo mooi om hem te zien bij het uit bed stappen. Het ontbijt was goed verzorgd en na het ontbijt zijn we een aantal echte binnenlanddorpjes gaan bekijken (voor de niet-wetende onder ons: binnenland is het gedeelte van Suriname dat bestaat uit oerwoud en rivier, geen stad, maar er zijn ook dorpjes waar mensen voor onze principes nog heel primitief leven). We zijn op een groot dorp geweest en het heeft echt veel indruk om me gemaakt. We mochten geen foto’s maken van de mensen die er leefden, want ze geloven dat we dan hun ziel meenemen met de foto. Alle vrouwen in het dorp droegen lange doeken (tot over de knie) van blauw en wit, de kleur van de rouw, omdat er iemand overleden was. Daarom waren de vrouwen ook cassavebrood aan het bakken. Een heel bijzonder gezicht, en gelukkig mochten we een foto maken van het brood. We mochten het ook even proeven! Verder zagen we in het dorp veel mensen die geen Nederlands konden en veel kinderen die naar ons kwamen kijken en zwaaiden. Dit was écht een heel andere cultuur dan wij gewend zijn. Het was super warm en na een bootritje kwamen we weer aan op ons eigen eiland. Daar was de lunch weer klaargemaakt en na dat eten mochten we lekker chillen in de soela’s. Heerlijk om te verkoelen in dat water en ondertussen heerlijk bruin te kleuren.

Vervolgens moesten we onze lange kleren aantrekken om te gaan wandelen in het bos. Maar dat is wel iets heel anders dan het Staphorsterbos dat ik gewend ben, het was een heuse jungle! We moesten continu naar beneden kijken omdat het gevaarlijk is als je op een slang gaat staan (!!!) en als we de bomen wilden bekijken, moesten we stilstaan. Ik heb genoten van de supermooie natuur en me verbaasd over bomen die kunnen lopen of bomen waar je in kunt staan, zodat je lucht kan zien als je naar boven kijkt, omdat ze hol zijn van binnen.

We zijn daar nog een nachtje wezen slapen, nadat we op ons diner hadden gewacht omdat de zelf gevangen vis pas om half 11 klaar was. De volgende morgen zijn we weer naar huis gegaan en konden we terugkijken op een geweldig weekend waarin een super bijzondere ervaring én een snufje Surinaamse cultuur rijker zijn geworden.

PS: Foto’s komen zo af en toe, ons internet is super onstabiel en onbetrouwbaar dus ik kijk een beetje wanneer dat kan enzo. Liefs!

Dag 3 en 4

We zijn twee dagen verder en we hebben al aardig wat Surinaamse cultuur opgesnoven! Zondag, dag 2, zijn we ’s avonds nog naar de mall geweest. Jennifer, onze contactpersoon, had gezegd dat we wel met haar en haar man Eddy mee konden rijden. We dachten boodschappen te doen bij de mall, maar toen we eenmaal bij hen in de auto zaten, zei ze ineens: “Jullie moeten maar even kijken wat jullie doen, wij gaan naar de bioscoop met een vriendin en dat duurt tot 8 uur.” Oké, het was 5 uur dus dat betekende dat we ons minimaal drie uur moesten vermaken in een mall. Dat was niet zo erg, er waren veel winkels en ik dacht bij mezelf: ‘Volgens mij moet ik hier maar vast aan wennen…’ Toen het 8 uur was, sms’te Jennifer dat ze ook nog ergens ging (ik citeer:) ‘chillen’ en dat we nog maar even een uurtje een terrasje moesten pakken. Surinamers houden niet heel erg van de tijd volgens mij!

Gisteren zijn we naar Paramaribo gegaan. Als we ergens naartoe willen, rijdt Kenneth ons erheen. Kenneth is de chauffeur van Lob Makandra en we kunnen hem oproepen wanneer we willen. Als hij iets aan het doen is, bijvoorbeeld cement aan het storten, en wij willen ergens heen, dan stopt hij met wat hij aan het doen was en rijdt hij ons erheen. Gisteren gingen we dus naar Paramaribo en Kenneth was keurig op tijd om ons erheen te brengen. Heerlijk! In de auto vroegen we Kenneth wat hij zou doen in de tijd dat wij in Paramaribo zouden verblijven (want hij zou ons ook terugbrengen). Kenneth praat over het algemeen niet heel erg veel en antwoordde: “Ooh, ergens hangen, beetje chillen.” In Paramaribo liepen wij een heel eind door de stad, langs het ‘I <3 SU’-monument en langs de Surinamerivier, door het centrum en op zoek naar terrasjes. Alle, echt álle mannen in Suriname maken één of andere opmerking naar ons. ‘Hoi dames’, ‘hee meisjes’, ‘ga je mee?’ etc. De rest van de bevolking is super aardig, gastvrij en behulpzaam. Toen we naar een kaartje stonden te turen naar een terrasje, kwam er een vrouw naar ons toe: “Zoeken jullie iets?” Dat is typisch Suriname. Hoor je een Nederlander het al zeggen? Toen we terrasjes hadden gevonden, dronken we een ‘Surisap’ bij het eerste terrasje, nuttigden we ons diner bij de buren en een cocktailtje bij ’t Vat.

Het leek ons leuk om echt Surinaams te eten en hadden alle zes roti besteld. Na een poosje kwam onze serveerder (knul van jaar of 17 met gouden oorbel en naar bier ruikend) vertellen dat ze niet genoeg roti hadden, dus dat drie van ons iets anders moesten kiezen. Haha!

Vandaag zijn we naar de Colakreek geweest. De kreek heet niet voor niets Colakreek, het water lijkt echt heel veel op cola! Het is best wel bruin en als je erin zit, lijkt je huis oranje/rood/bruin en als je erin springt, zie je allemaal ‘prik’. Het was er zo prachtig en héérlijk! En Kenneth zat braaf de hele middag op een bankje te wachten tot we weer naar huis wilden. Hij liep ook met ons mee als we een eindje gingen zwemmen. We hebben niet alleen een eigen chauffeur, hij is zelfs onze bodyguard!

Het is ook wel grappig om in een auto te zitten hier in Suriname. Ze rijden hier links, dat is heel erg wennen, zelfs met het oversteken (ik kijk steeds naar de verkeerde kant). Ze toeteren om alles. Dat is niet asociaal ofzo, daar bedoelen ze gewoon mee ‘kijk uit’ of ‘hoi’ of ‘ik haal je even in hoor’. Want inhalen doen ze continu. Ze rijden in het midden van de weg om te kijken of het kan. Gelukkig rijdt Kenneth wel redelijk voorzichtig.

Het eten in Suriname is best wel goed te doen. Daar zag ik best wel tegenop, ik hou niet van rijst en nog steeds niet, maar het is op zich wel lekker! We vroegen ons af hoe laat de Surinamers eten en vroegen het aan Jennifer. “Oooh… ja… weet ik eigenlijk niet. We eten gewoon een beetje wanneer we er zin in hebben!” Tja, dat hadden we ook wel kunnen raden. We zijn nog maar zo kort in Suri maar kunnen nu al inzien dat ze alles ‘wel zien’.

Zo ook met de bus! “Als we met de bus willen, hoe laat gaat-ie dan?” “Eeuh… ja, da’s een beetje vaag hier, hij komt ongeveer vier keer per dag langs, maar je moet maar even kijken hoe laat. Je moet er maar gewoon heen lopen en wachten tot-ie komt.” Dus dat hebben we dus nog maar niet geprobeerd…

Morgen gaan we ‘Dolphins and sunset’ doen en vrijdag tot zondag gaan we naar het binnenland. Ben benieuwd!

Liefs Hanneke

PS: Bij mij is het nu 22:46, in Nederland is het dus midden in de nacht. We vroegen ons af of er op de site nu komt te staan ‘gepost op 18-9 om 22:46’ of dat er komt te staan: ‘gepost op 19-9 om 03:46’. Zou iemand dat hieronder willen zetten? :-)

Dag 1 en 2

Het avontuur is nog maar net begonnen en ik geniet al met volle teugen. We zijn gisterenochtend naar Schiphol vertrokken en hebben daar afscheid genomen van onze ouders en geliefden. Mijn ouders waren niet zo heel blij, afscheid nemen voor tweeënhalf maand van hun twee kinderen is niet hun favoriete bezigheid. De vlucht leek veel korter dan negen uur. We hadden zoveel te doen, dat we niet eens door hadden dat we negen uur lang in de lucht hingen. We hadden een groot scala aan films op het tv'tje voor ons en zelfs games of muziek.

De aankomst was perfect. We hadden niet durven dromen dat we zo luxe mochten leven in Suriname! Het huis is best wel groot. We komen binnen in een soort van woonkeuken met een grote bar, en tuindeuren naar een soort van balkon. Dan zijn er 3 kamers waar twee bedden in staan (inclusief AIRCO!) en twee badkamers. De douches zijn ook perfect! Af en toe loopt er een salamander in de badkamer of vliegt er een vleermuis door het huis, maar daar gaan we niet dood aan.

Alles was perfect voor ons geregeld door de mensen van Lob Makandra. Ze hebben ons opgehaald bij het vliegveld en ons een rondleiding door ons huis gegeven; ze hadden allemaal boodschappen voor ons gedaan en eten besteld omdat we rond etenstijd aan kwamen. We hadden al ontbeten en twee keer warm gegeten, maar door het tijdsverschil (5 uur) was het alwéér etenstijd. We aten soort spaghetti met kip. We waren natuurlijk super moe, want ons lichaam dacht dat het al 12 uur 's avonds was, terwijl we hier aten om 19.00 uur. Thersa, de vrouw die ons de rondleiding door het huis gaf, voelde zich heel erg bezwaard, want net toen wij aankwamen, was de stroom uitgevallen (schijnt hier vaker te gebeuren) en hadden we dus geen licht én geen airco. Dat laatste was het ergste, want het was echt ZO HEET. We waren er al op voorbereid dat het warm zou zijn, en toen ik uit het vliegtuig stapte, vond ik het ook ‘best meevallen' met de warmte. Het was warm, maar goed te doen. Maar zodra ik wat ging doen en natuurlijk mijn Nederlandse kleren nog aan had, brak het zweet me uit. Gelukkig ging rond 9 uur, half 10, de stroom weer aan en konden we gaan slapen met de airco aan. Heerlijk!

Slapen was wel wennen, zo warm en gehorig en ik was 5 uur wakker en kon niet meer slapen omdat mn lichaam dacht dat het 10 uur was. Maar natuurlijk mocht het de pret niet drukken, we hebben heerlijk ontbeten met de hagelslag die Marlinda mee had genomen uit Nederland en zijn toen door gegaan naar de kerk.

Dat was nog een hele happening, we hadden namelijk vaag wat dingen gehoord over de dresscode (kuis!) en we hadden een mevrouw gezien met een super lange rok én lange mouwen. Wat moesten we aan!? Het is écht te warm om een lange broek aan te hebben en het komt niet eens in me op om lange mouwen aan te hebben. Maar goed, uiteindelijk hadden wij allemaal netjes mouwtjes aan en een legging of lange rok. De kerk was een feest. Iedereen zong en danste en was vrolijk en blij in de Heer. Ik kon alleen maar glimlachen of hardop lachen. Dansende oma's heb ik in onze Nederlandse kerk nog nooit gezien! Volgende week wil ik het filmen.

Nu gaan we lekker eten en waarschijnlijk nog even een middagdutje doen om onze jetlag weg te werken.

Liefs! Hanneke